nachtmerrie deel 2

Nachtmerrie deel 2
De chalet waar we waren was top om even wat rust te nemen van alle hectiek. Daarnaast moest er veel regeld worden met alle verzekeringen, politie etc. Gelukkig was de eigenaar van de chalet zo aardig om met mij naar de politie en de apotheek te gaan.
Toch bleef het vreemd dat Sander het slapende gevoel in zijn rechter arm bleef houden. Dat hij pijn had van alle kneuzingen was logisch, maar die rare tintels hadden wij onze vraagtekens bij. Dus onze zorgen maar weer met de verzekering gedeeld. De zelfde avond kregen we bericht dat ze gingen kijken waar Sander voor CT zou kunnen. Toch fijn om even zeker uit te sluiten dat er echt niets enstigs aan de hand is.
De verzekering nam alles zeer serieus en nam geen risico’s. Omdat de wegen in Nambibie te slecht zijn en Windhoek (waar de dichtbijzijnste CT scan te vinden is) 500km ver weg is, werd er een vlucht geregeld. De normale vluchten gingen niet meer dus werd het een privévlucht. Tja, misschien wat overdreven, maar goed weer een mooie ervaring toch!?
Woensdag 5 mei werden we opgehaald om 10 uur ‘s avonds door de ambulance. Dit keer een echte ambulance en alle vitale functies werden netjes gecontroleerd. Van de ambu gingen we over op een klein trauma vliegtuigje. Sander werd aan de monitor gelegd, kreeg wat morfine. Super goed en professioneel allemaal. Lekker gevoel was dat zeg, we konden ons nu echt helemaal overgeven aan de hulpverleners.
Eenmaal in het ziekenhuis werd de CT snel geregeld. Al werd het inmiddels wel nachtwerk, maar goed dan hadden we het maar gehad.
Sander werd de CT kamer in gereden en ik bleef buiten wachten. Een paar minuten later kwam er iemand naar buiten die naar de oude rőntgen foto’s vroeg van het vorige ziekenhuis. Vervolgens hoor ik de radioloog tegen Sander praten. De woorden “broken” en “neck” kwamen als een schrok. Ik rende naar binnen en vroeg of ik dat goed gehoord had. “Yes, I am sorry, but he has a fracture in his neck”.
Neee, dit kan niet! Dit is niet waar! We gingen met de CT uit sluiten dat alles goed was, niet dat zijn nek gebroken is!!
De radioloog en SEH arts waren erg aardig. Ze legden uit dat er een MRI morgen ochtend direct nodig was om te zien of er zenuwen bekneld zaten. En ze vertelden dat afhankelijk daarvan er direct een operatie nodig was of dat we naar Nederland zouden kunnen voor het vervolg.
In shock zaten we daar dan, midden in de nacht rond 3 uur. De zuster kwam: “Mevrouw, weet u al hoe u naar uw hotel gaat?” Whaat, hotel? Wat denkt ze wel niet, dat ik Sander nu hier achter laat en ik lekker ga slapen in een hotel!!?? “Uhh, sorry maar ik ga niet weg. Ik ga niet naar een hotel en blijf hier vannacht” zei ik. “Sorry maar dat is niet mogelijk. We gaan meneer naar de afdeling brengen en u kunt daar niet blijven” zei de zuster. Huilend en in paniek riep ik dat ik hem voor geen goud alleen laat. “Is er geen privé kamer, ik betaal er wel voor!” Even later kwam ze terug met de mededeling dat er een 2 persoonskamer voor ons is en dat ik voor 700 nambibien dollar (50 euro) kan blijven slapen per nacht. Okee, dat is dan weer het voordeel van Afrika, het kost geen drol.

Uiteraard hadden we geen oog dicht gedaan. Voordat we klaar waren met iedereen bellem, de anamnese etc. kwamen de schoonmakers al binnen gewandeld en de roomassistends vragen wat we wilde eten. Gelukkig kwam er ook al snel een orthopeed. Die vertelde dat de MRI dezelfde ochtend zou gaan gebeuren en dat dr. van de Horst (spinaal specialist/ orthopeet) ‘s middags langs zou komen voor het verdere plan.
De ochtend duurde zo lang! Er gebeurde maar niets. Vreselijk die onzekerheid. Straks komt die dokter niet vandaag, straks wordt er geen MRI gemaakt vandaag. En de zusters konden ons ook geen antwoord geven. Geen slaap en die onzekerheid maakten dat ik op een gegevenmomemt echt brak. Ik kon alleen nog maar huilen. In plaats dat er een verpleegkundige was die me troostte zei ze: “je moet sterk blijven voor hem”. Wat een stom wijf. Gelukkig hadden we elkaar en konden we elkaar enorm goed steunen. Dat hield ons echt op de been.
Ineens ging er van alles gebeuren. De MRI werd gemaakt, nieuwe foto’s werden gemaakt en dr. van de Horst kwam langs. Een blanke, vriendelijke dokter die zeer professioneel over kwam. Pfff dat geeft een goeie indruk en een wat geruststellend gevoel.
Direct na de MRI kwam hij ons de uitslag vertellen. “Tussen de wervels c4 en c5 zit een schrijf en die is gebroken. Die drukt tegen de zenuw aan wat je arm klachten veroorzaakt. Met een operatie waarbij ik die schrijf weg haal en de c4 en c5 met kunststof aan elkaar zet kunnen we dit probleem helemaal oplossen”. Verder vertelde hij dat hij de operatie wekelijks deed en dat hij het vanavond nog zou willen doen.
Wel wat zenuwachtig maar toch ook met opluchting en goede moet hielp ik Sander in het OK jasje. Helaas belde de arts persoonlijk met de mededeling dat er vier spoedgevallen waren waardoor het nachtwerk zou worden. Het leek hem beter om het morgen ochtend te doen als iedreen weer fris en fit is. Tja, balen maar goed, nog 1 nacht en dan moest het voorbij zijn.
De operatie zou 1.5 uur duren. Na 1 uur en 20 min werd ik al gebeld met de mededeling dat alles goed is gegaan. Sander moest de eerste 24 uur op een soort IC unit verblijven. Alles bleef stabiel en Sander voelde zich goed. Ook zijn rechter arm voelde al een stuk beter aan. Helmaal over was het nog niet, maar dat moet zich volgens de arts volledig herstellen. De eerste 6 weken moet hij nog voorzichtig doen. Brace om, nek schouders en heupen op de zelfde lijn houden. Dan de volgende 6 weken zal zijn voor het herstel van zijn spieren, en dan moet alles weer goed komen.
Op het moment zitten we in het vliegtuig en over 1 uur zijn we in Amsterdam. We zijn heerlijk verwend in bussinessclass.