nachtmerrie deel 1

Gelukkig gaan we dan vandaag eindelijk naar huis. Deze laatste week van de reis is echt een nachtmerrie geweest, waar nu gelukkig toch nog een goed einde aan gaat komen.
Maandag 2 mei, onze eerste nacht in nambibie zit er op. Gister zijn we de grens over gekomen vanuit zuid afrika. Inmiddels gewend aan het slapen in de daktent en aan de verkeersregels in afrika. We waren opweg naar het mooiste uitzichtpunt van de fish river canyon. Dat was het moment waar de nachtmerrie begon. Niets vermoedend en geheel ontspannen reden we over de gravelroad tussen Ai-ais en Hobas. Wat er precies gebeurde, of wat er op de weg lag, is ons niet echt duidelijk. Maar we voelde de auto duidelijk weg slippen het diepere zand in. Mijn hart sloeg een paar keer over en toen ging het heel snel..

Op zijn kop hingen we in de autogordels. "Sander, gaat het"? God zij dank, hij reageerde direct. Ik voelde de stres en angst opkomen. We moeten die auto uit! Al snel had ik mijn gordel los, maar ik kon geen kant op. Mijn haar zat vast. Een enorme zwelling ontstond op mijn linker wang. Sander had al snel zijn deur open gekregen maar kreeg zijn gordel niet los en riep paniekerig of ik hem kon helpen. Na wat tobben kreeg ik hem los en rolde sander de auto uit.
Ik voelde aan mijn wang, die dikker en dikker werd. Er kwam bloed uit mijn oor. Shit, dit is niet goed. Straks is mijn hoofd geraakt, straks overleef ik dit niet!
"Halo? Gaat alles goed daar?" hoorde ik een mannen stem van achter komen. Gelukkig, er is hulp! Ik bewoog mijn benen en armen en dat ging allemaal pijnloos. "Ja, alleen mijn wang is dik, verder ben ik oke. Mijn haar zit vast dus ik kan de auto niet uit. De auto lekt geen benzine of zo toch mag ik hopen?"
"Nee de auto lekt nergens. Geen zorgen, ik ga nu hulp halen. Mijn vrouw blijft bij jullie", zei de man.
Al snel kwamen er meer mensen helpen. Steeds meer geruststellende stemmen hoorde ik van achter me toespreken. Ik probeerde los te komen, maar te veel haar zat vast en ik kreeg het met geen mogelijkheid los. Ik bedacht me al dat een schaar de enige optie was. Shit, vond het net leuk dat mijn haar weer wat langer was. Maar goed besloot toch maar aan de stemmen te vragen of ze een schaar hebben.
Makkelijk ging het niet. Samen met een duitste man zijn we aan het knippen begonnen. Ik van voor, hij van achter door het raam. Eindelijk was ik los en klom ik via Sander zijn kant de auto uit.

Sander zat daar op de grond. Lijk bleek met over al wondjes en een deken om zijn nek gebonden. Ik was oke, maar Sander zag er niet goed uit. Hij zei dat hij vooral pijn in zijn nek had en rechter schouder. "Oke, nek niet bewegen. Komt er een ambulance nu? Of een trauma heli nog beter?" Er waren inmiddels iets van 8 mensen ons aan het helpen. "De ambulance is onderweg, het kan alleen even duren omdat Keetmanshoop ver weg is".
Ik voelde nu de paniek weer opkomen. Moeten we hier naar een ziekenhuis, ik heb gezien hoe de ziekenhuizen in malawi zijn. Nee, als zijn nek gebroken is zijn we echt de sjaak hier. Straks houd hij er een dwarsleasie aan over of zo.
"Sander, beweeg je voeten is? Voel je alles nog? Weet je wat er is gebeurd? Heb je hoofdpijn? Wanneer ben je geboren?" Gelukkig lijken zijn hersens het nog te doen en hij kan alles nog bewegen. Alleen nekpijn en een slapend gevoel ik zijn rechter arm. Okee het moet mee vallen. Het moet goed komen.
Anderhalf uur later was de ambulance er eindelijk. Nou ja, ambulance... Het was meer een soort auto met een gesloten laadbak waar een matras in lag. Sander werd op een soort plank geschoven en op dat matras gelegd. Vreselijk was het om dit te zien. Zo amateuristisch als de pest. Gelukkig mocht ik mee de laadbak in. En daar gingen we dan. Twee uur rijden over hobbelige zandwegen. En die zuster, die voelde niet eens wat zijn hartslag was.! Gelukkig voelde ik me iets meer gerustgesteld omdat hij de hele tijd stabiel is gebleven. Maar aan die soort van ambulance, wat er niet eens op leek, hadden we echt niets, behalve dat ze ons naar huis ziekenhuis hebben gebracht.
Eenmaal in het ziekenhuis werden er foto's gemaakt van nek en schouder. "De foto's zien er goed uit hoor, geen breuken te zien", zei de dokter. "En dat slapend, tintelend gevoel in mijn rechter arm dan"? vroeg sander. "Oh, dat komt wel goed", zei de dokter. Gerustgesteld gingen we het ziekenhuis uit.
Het stel dat er vanaf het eerste moment bij was, was ook naar het ziekenhuis gekomen. Zij hadden een goede chalet geregeld voor ons. Uitgeput kwamen we daar aan en werden super verzorgd door de eigenaar. Het werd wel een wat gebroken nacht. Sander had nog veel pijn en kan zijn rechter arm niet echt gebruiken. De nek brace die hij gehad had, hadden we nog maar even om gelaten, voor het geval dat..

wordt vervolgd