Home visit

Home visits is iets wat ik normaal met de mensen van de home base care groepen doen. Maar heb er nu een vaste home visit patient bij.
Op woensdag morgen liepen James en ik door het dorp op weg naar onze werkplaats. In de ene hand de tas met de woundcare spullen en aan mijn andere hand drie lachende kinderen die allemaal iets van de “azoengoe' (blanke) willen aanraken. Dit keer kwam er een vrouw naar ons toe met de vraag of we misschien een home visit konden doen bij de Chief. Elk dorp heeft een Chief, wat te vergelijken is met een burgenmeester zoals wij die hebben. De vrouw was zijn dochter, en vertelde dat hij een maand geleden een hersenbloeding heeft gehad waardoor hij nu halfzijdig verlamd is en allemaal wonden gekregen heeft.
Natuurlijk liepen wij, direct na de dagelijkse woundcare, door naar de Chief. De Chief woont in een klein huisje, niet echt groter dan de gemiddelde bewoner van het dorp. Elk huisje heeft een soort tuin dat wordt afgegrenst met riet. Eenmaal binnen in de tuin zagen we een oude man, met een wat afhangende mondhoek, schuin en onderuitgezakt tegen de muur zitten. Dat moest hem zijn. Ik groette hem in het Chichywa. Hij probeerde iets terug te zeggen maar het was onverstaanbaar gemoppel. Na korte uitleg van zijn vrouw over het probleem bekeken we eerst zijn wonden. Hij had prachtige decubitus wonden op zijn bil, stuit, ellenboog en hiel, allemaal uiteraard aan de verlamde kant. Daarnaast was hij drijf nat van de urine. Hij zit op een gewoven mat op de harde zand ondergrond die ook flink doorweekt is van urine vermengt met zand. Ik vroeg zijn vrouw of hij het niet meer voelde wanneer hij moest urineren. Zij gaf aan dat hij het wel voelt, maar als er net niemand in de buurt is kan hij het niet aangeven. Echt roepen gaat niet. Tja, incontinentie is nou niet echt handig onder deze omstandigheden. Ik zag twee lege glazen flesjes liggen, legde 1 naast hem op de grond en gaf de ander in zijn goede hand. Ik gaf hem de instructie geluid te maken, door ze op elkaar te slaan. Maar inplaats dat hij de instructie opvolgde hielt hij het flesje in de lucht en liet hem vervolgens vallen. Oke, mental is het ook niet zo best meer. Dus ben ik me maar vooral gaan gefocussen het geven van voorlichting over hoe decubitus te voorkomen en hoe zijn goede spieren te trainen.
Zo vroeg gaf ik hem de instructie zijn billen op te tillen wanneer ik zijn broek aan wilde doen. James vertaalde het echter niet en keek me verbaast aan. 'Dat gaat toch niet, dat begrijpt hij toch ook niet?' En daar zat natuurlijk ook wel wat in want begrijpen deed hij het niet laat staan het doen. Maar je kunt hem op zijn minst bij alles wat je doet betrekken. Dus ook maar uitleg gegeven waarom het zo belangrijk is dat je contact met hem blijft maken, ook al reageert hij maar weinig. James was erg onder de indruk van alles wat ik hem vertelde ' Wauw what a good day, I learned a lot today'. Maar eigenlijk had ik niet echt hoop dat deze man nog zou opknappen gezien de omstandigheden.
We spraken met de familie af dat we na elke wondzorg in Nkope langs zouden komen. Zo kwamen we de vrijdag daarna weer aan en lag hij op weer gewoon op de verlamde kant. Alle instructies hoe de dekens te gebruiken etc, ik zag er weinig van terug. Het wondverband was van zijn enkel geschoven en zijn wond lag letterlijk in het zand. Ergens zeer frustrerend als ik er zo aan terug denk, maar op het moment stond ik er niet gek van te kijken. Ik geloof dat je dingen hier gewoon 10x moet herhalen voordat het begrepen wordt. Hoe het precies werkt weet ik ook niet maar goed. Heb gewoon het hele riedeltje weer opnieuw verteld.
Dan op maandag kwamen we weer bij hem aan. Tot mijn grote verbazing was hij zeer goed wakker en zat rechtop doordat hij zichzelf op hees aan een paal. Ik groette hem en hij groette me duidelijk en verstaanbaar terug. Ik kon ook contact met hem maken en kreeg zelf een glimlach van hem. Vervolgens begon hij zelf zijn broek los te maken zodat ik de wonden kon bekijken. Ook zijn vrouw gaf aan dat hij echt beter ging. Helaas lag hij weer op de kant met de wonden, maar goed, er is toch echt duidelijk verbetering te zien. De familie was zo blij en dankbaar. Toen we het hele riedeltje weer herhaald hadden en we weg wilde gaan knielde zijn vrouw voor me en kreeg ik een zak bonen als bedankje. En dat nu het de “hunger” periode is. De chief zelf pakte mijn hand vast en keek me aan met glinsterende ogen: ‘Ziekomo kwambirie (hartelijk bedankt)’, zei hij.