from Nkope to Manchoti
Blijf op de hoogte en volg Susanne
26 Januari 2016 | Malawi, Nkope
Op dit moment zit ik nu 1 week in Malawi en nu al zo veel meegemaakt dat ik er een heel boekwerk over zou kunnen schrijven. Voor de gene die het niet weten, ik ben in Malawi niet lekker de rijke toerist aan het uithangen, maar verpleegkundig werk aan het verrichten voor de organisatie 'natrually africa'.
Deze week ben ik begonnen met werken in het goverment ziekenhuis van Manchoti. Hier blijf ik maar 1 of 2 weken om ingewerkt te worden en een soort gekeurd of zo? Tenminste, dat is wat ze zeggen maar heb niemand die echt op me let of zo haha. Maar goed, daarna is de bedoeling dat ik naar het hospital in Monkeybay ga omdat dat een stuk dichterbij is. Nu moet de organisatie mij steeds naar Manchoti brengen wat veel benzine kost en zonde is van het geld wat ze zeer goed voor andere dingen kunnen gebruiken hier!! Daarom vandaag maar besloten met de local transport te gaan.
Vanmorgen om 6 uur bracht Sam (project mananger), mij en Augustine (zijn hulp), met de minibus naar de main road. In het dorp waar ik woon genaamd 'Nkope' hebben ze alleen "bumpy" zandwegen. In het dorp is het leven al aardig op gang: de lake staat vol mensen die de vaat doen, vis vangen, zichzelf wassen etc. Bij de waterpompen staan vrouwen en kinderen emmers te vullen die ze vervolgens op hun hoofd naar hun huisjes vervoeren. Eenmaal bij de hoofdweg trapte Sam ineens vol het gaspedaal in om het net passerende minibusje in te halen. Voordat we in het busje stapte kwam er een man naar buiten met een schaap. Hij hielt hem, op zijn kop, vast aan zijn poten die met touw aan elkaar vast waren gebonden. En nee, hij was nog niet eens dood, hij leefde nog! Oke, alsof het de normaalste zaak van de wereld was stapte wij in het busje. Nog geen minuut verder stopte het busje door een hels kabaal. De deur lag er half uit en schuurde over de grond. Met grof geweld werd de deur er weer in geramd en we zetten de reis voort.
Eenmaal aangekomen in Manchoti sprongen we uit het busje waar een stoet aan fietsens op ons stonden te wachten. Dit zijn de bicycle taxi's, die ons dolgraaf voor 100 kwt naar het ziekenhuis wilde brengen (100kwt is ong. 15 eurocent).De bicycle taxi is een gewone fiets met een zacht kussentje op de bagagedrager.
7.20 uur kwamen we aan bij het ziekenhuis. De dag is net begonnen..
Deze week ben ik begonnen met werken in het goverment ziekenhuis van Manchoti. Hier blijf ik maar 1 of 2 weken om ingewerkt te worden en een soort gekeurd of zo? Tenminste, dat is wat ze zeggen maar heb niemand die echt op me let of zo haha. Maar goed, daarna is de bedoeling dat ik naar het hospital in Monkeybay ga omdat dat een stuk dichterbij is. Nu moet de organisatie mij steeds naar Manchoti brengen wat veel benzine kost en zonde is van het geld wat ze zeer goed voor andere dingen kunnen gebruiken hier!! Daarom vandaag maar besloten met de local transport te gaan.
Vanmorgen om 6 uur bracht Sam (project mananger), mij en Augustine (zijn hulp), met de minibus naar de main road. In het dorp waar ik woon genaamd 'Nkope' hebben ze alleen "bumpy" zandwegen. In het dorp is het leven al aardig op gang: de lake staat vol mensen die de vaat doen, vis vangen, zichzelf wassen etc. Bij de waterpompen staan vrouwen en kinderen emmers te vullen die ze vervolgens op hun hoofd naar hun huisjes vervoeren. Eenmaal bij de hoofdweg trapte Sam ineens vol het gaspedaal in om het net passerende minibusje in te halen. Voordat we in het busje stapte kwam er een man naar buiten met een schaap. Hij hielt hem, op zijn kop, vast aan zijn poten die met touw aan elkaar vast waren gebonden. En nee, hij was nog niet eens dood, hij leefde nog! Oke, alsof het de normaalste zaak van de wereld was stapte wij in het busje. Nog geen minuut verder stopte het busje door een hels kabaal. De deur lag er half uit en schuurde over de grond. Met grof geweld werd de deur er weer in geramd en we zetten de reis voort.
Eenmaal aangekomen in Manchoti sprongen we uit het busje waar een stoet aan fietsens op ons stonden te wachten. Dit zijn de bicycle taxi's, die ons dolgraaf voor 100 kwt naar het ziekenhuis wilde brengen (100kwt is ong. 15 eurocent).De bicycle taxi is een gewone fiets met een zacht kussentje op de bagagedrager.
7.20 uur kwamen we aan bij het ziekenhuis. De dag is net begonnen..
-
26 Januari 2016 - 20:00
Anouk:
Te bizar hoe die mensen leven!!
het arme schaapje :( -
26 Januari 2016 - 20:12
Eva :
Jeetje suus wat een verhaal zeg!
En wat een reis voor dat je werk dag begint.
Kan wel lezen dat je in een heel andere deel bent.
-
26 Januari 2016 - 20:52
Marian:
Weer een geweldig avontuur. En dan ben je nog niet eens op je werk.
Zoals jij beschrijft was het ook in Togo. Maar dat is 30 jaar geleden. Toen ook levende dieren die vastgebonden aan een fietsenstuur werden gehangen( kippen) of boven op de bagage op het dak werden gelegd( schapen). Alsof de tijd heeft stilgestaan. Mooi dat jij dit nu ook meemaakt. -
26 Januari 2016 - 22:44
Maria:
Heerlijke verhalen zeg !
en daar dan óók nog te mogen werken ....
Bof jij ff ! -
26 Januari 2016 - 23:39
Iris:
Wat een heerlijk verhaal weer!
super leuk om het elke keer te lezen!
Behalve dat zielige schaaapje hihi
Veeel plezier!! :) xxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
