the male ward
Blijf op de hoogte en volg Susanne
02 Februari 2016 | Malawi, Mangochi
Oké mensen in Nederland, jullie mogen echt niet klagen over de medische hulp in ons koude kikkerlandje. Hier in Malawi wil je echt nooit in het ziekenhuis belanden!
Vandaag en gisteren op de 'male ward' gewerkt. Wat een andere wereld zeg! De afdeling is verdeeld onder 5 bay's. Elke bay heeft ongeveer 14 bedden. Te dik mag je hier niet zijn, dan kun je hier je patieten niet goed behandelen. Zo dicht staan de bedden tegen elkaar aan.
Vandaag heb ik samen met een nurse gedaan. We begonnen bij een man met flinke wonden op zijn bil, rug en bovenbeen. Zeer indrukwekkend, geïnfecteerd, necrotisch... Hoe komt die man in vredesnaam aan deze wonden!! Dit is geen postOK of decubitus zoals wij die in NL zien. Deze beste man was wezen vissen in de lake malawi maar bleek daar niet alleen te zijn. Een krokodil zag hem wel als een lekker hapje. Maar helaas voor de krokodil is deze vissersman ontsnapt, met alle gevolgen van dien.
Met een rijdende kar met alle wond materialen gaan we naar de patiënt. Een gammel en niet meer rijdend gordijn, wordt met grof geweld aan één kant van het bed gezet. De patiënten van rechts kunnen nu in iedergeval niet mee kunnen kijken. Tja, gordijnen tussen de bedden hebben ze niet. De buurman links en tegenover deze beste man kunnen van nog geen meter afstand heerlijk meegenieten van het spektakel.
Zonder echt goede adequate pijnmedicatie worden de wonden schoongemaakt met een vreselijk bijtend middel. Een beetje antibiotica wordt er over heen gegoten en de boel wordt weer ingepakt. En hup, met de zelfde afvalbak met het vieze, stinkende, oude wondmateriaal van deze vissersman, hobbelen we naar de volgende patiënt.
Voor alle andere dagelijkse levensbehoefte moet de patient bij de familie zijn. Denk aan wassen, eten, beddengoed etc. Ook als de patiënt voor zijn behoeften niet zelf naar dat oh zo schone toilet kan lopen is er familie om hem daarbij te ondersteunen. Zelfs met de medicatie ronden.. De naam van de patiënt wordt hard geroepen: Geen respons? Poberen we het later nog wel een keer. En als je geen familie hebt en pech hebt met de verpleegkundige, moet je met je pijnlijke krokodillenwonden zelf je bed uit komen om je pillen te halen.
Tja, heb me wel gerealiseerd dat wij het verschrikkelijk goed hebben in Nederlands. Zelfs die paar 6 persoons zalen die je nog kunt vinden in de ziekenhuizen in NL zijn erg luxe en verdoen aan zeer goede privacy als je het met dit vergelijkt!
Vandaag en gisteren op de 'male ward' gewerkt. Wat een andere wereld zeg! De afdeling is verdeeld onder 5 bay's. Elke bay heeft ongeveer 14 bedden. Te dik mag je hier niet zijn, dan kun je hier je patieten niet goed behandelen. Zo dicht staan de bedden tegen elkaar aan.
Vandaag heb ik samen met een nurse gedaan. We begonnen bij een man met flinke wonden op zijn bil, rug en bovenbeen. Zeer indrukwekkend, geïnfecteerd, necrotisch... Hoe komt die man in vredesnaam aan deze wonden!! Dit is geen postOK of decubitus zoals wij die in NL zien. Deze beste man was wezen vissen in de lake malawi maar bleek daar niet alleen te zijn. Een krokodil zag hem wel als een lekker hapje. Maar helaas voor de krokodil is deze vissersman ontsnapt, met alle gevolgen van dien.
Met een rijdende kar met alle wond materialen gaan we naar de patiënt. Een gammel en niet meer rijdend gordijn, wordt met grof geweld aan één kant van het bed gezet. De patiënten van rechts kunnen nu in iedergeval niet mee kunnen kijken. Tja, gordijnen tussen de bedden hebben ze niet. De buurman links en tegenover deze beste man kunnen van nog geen meter afstand heerlijk meegenieten van het spektakel.
Zonder echt goede adequate pijnmedicatie worden de wonden schoongemaakt met een vreselijk bijtend middel. Een beetje antibiotica wordt er over heen gegoten en de boel wordt weer ingepakt. En hup, met de zelfde afvalbak met het vieze, stinkende, oude wondmateriaal van deze vissersman, hobbelen we naar de volgende patiënt.
Voor alle andere dagelijkse levensbehoefte moet de patient bij de familie zijn. Denk aan wassen, eten, beddengoed etc. Ook als de patiënt voor zijn behoeften niet zelf naar dat oh zo schone toilet kan lopen is er familie om hem daarbij te ondersteunen. Zelfs met de medicatie ronden.. De naam van de patiënt wordt hard geroepen: Geen respons? Poberen we het later nog wel een keer. En als je geen familie hebt en pech hebt met de verpleegkundige, moet je met je pijnlijke krokodillenwonden zelf je bed uit komen om je pillen te halen.
Tja, heb me wel gerealiseerd dat wij het verschrikkelijk goed hebben in Nederlands. Zelfs die paar 6 persoons zalen die je nog kunt vinden in de ziekenhuizen in NL zijn erg luxe en verdoen aan zeer goede privacy als je het met dit vergelijkt!
-
02 Februari 2016 - 22:29
Marian Van Den Brule:
Heftig verhaal weer Suus,
Jij ging naar Afrika om je blik te verruimen. Dat lukt aardig.
Wij zijn hier heel erg verwend en we beseffen dat niet.
jij nu wel.
Toch lijkt het me voor jou wel moeilijk. Je wilt de mensen graag helpen, maar of dat lukt? 't is wel roeien met de riemen die je hebt en ontzettend improviseren. Succes hoor. -
03 Februari 2016 - 22:13
Christine:
ik word er al naar van als ik je verhaal lees ....
Indrukwekkend; dit vergeet je nooit meer !
-
04 Februari 2016 - 12:34
Huub:
Als ze hier in de gemeenteraad nog eens gaan zeuren over de slechte gezondheidszorg omdat de zuster 8 minuten te laat was, stuur ik ze de link naar jouw blog! Ben overigens wel benieuwd of de man nog heeft weten te herstellen onder jouw deskundige handen....... :)
Veel plezier! -
04 Februari 2016 - 15:00
Hans C:
Mooi verhaal, Suus!
In elk geval is daar een ziekenhuis voorhanden. In veel buitengebieden zullen ze zelfs dat ook niet hebben. En dan komt alles op de familie neer. Misschien goed ook daar eens heen te reizen om dat mee te maken.
Helaas wil het bijna nooit lukken de ziekenhuizen organisatorisch en financieel stabiel te krijgen in Afrika. Corruptie ligt hieraan meestal ten grondslag. Er is meestal wél geld, maar dat komt niet ten goede aan deze ziekenhuizen omdat (lokale) machthebbers andere (eigen) belangen hebben. En zo moeten ze daar roeien met de riemen die ze hebben.
De meest effectieve hulp is de hulp die je zélf ter plekke kunt geven. Dan schakel je deze mechanismen uit.
Maar heel snel zul je dan merken dat de (lokale) overheid je dat niet in dank afneemt en je zelfs zal gaan tegenwerken.
Ontwikkelingshulp is heel gecompliceerd en daarom vaak niet effectief. Helaas.
Veel succes bij wat je verder nog gaat doen! Die ervaringen neemt niemand je later nog af. -
10 Februari 2016 - 13:33
Susanne:
Haha heel goed Huub! Ik was bezig met een orientatie in dit ziekenhuis dus ik heb geen idee hoe het er nu voor staat met zijn wonden. Maar ik verwacht dat dit nog zeer lang gaat duren als het nog gaat genezen.
Hans!! Wat leuk dat jij dit ook leest. Het is bizar hoe weinig geld de ziekenhuizen hebben en hoe de zorg daardoor wordt beinvloed. Maar je hebt wel echt gelijk, met ontwikkelingshulp kun je het zeker niet veranderen. Dit weekend sprak ik een NL arts vanuit een ander ziekenhuis in malawi en die zei: eerst even scannen wat er ligt. Dan heb je door welke patienten er dood liggen te gaan en daar ga je gewoon beginnen. En die patienten hebben gewoon geluk dat jij daar net op dat moment bent.
Daarnaast heb ik wel gemerkt dat de mensen in Malawi allemaal zeer sterk zijn. Het geld hier echt zoals het in de natuur gaat, de sterkste zullen overleven en de zwakken zullen dood gaan. Dat maakt wel dat de bevolking die overleeft veel gezonder is dan de bevolking die wij in de westerse wereld hebben met alle chronische zieken en zo. Zo slaan wij in het westen een beetje door, wat de gezondheidzorg betreft.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
